Duur missie: 25 februari 1979 - 6 november 1985
Aantal militairen: 9.084
Dodelijke slachtoffers: 9
Dapperheidsonderscheidingen: geen
In 1975 brak in Libanon een burgeroorlog uit. Die oorlog was het resultaat van interne spanningen en conflicten. Na een jaar vechten moest een Arabische Afschrikkingsmacht het gezag van de Libanese regering herstellen. In het zuiden van het land bleven spanningen bestaan tussen door Israël gesteunde christelijke milities aan de ene kant en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), moslimfundamentalistische en linkse groeperingen aan de andere kant. In maart 1978 bezette Israël het zuiden van Libanon.
Bezetten, bewaken, beveiligen
De Verenigde Naties richtte een vredesmacht op die moest toezien op de terugtrekking van Israël: de United Nations Interim Force in Lebanon (UNIFIL). In januari 1979 vroeg de VN aan Nederland een bataljon te leveren en twee maanden later nam het eerste bataljon (Dutchbatt) de taken van de Fransen over. De primaire taak van Dutchbatt was het bezetten, bewaken en beveiligen van het toegewezen bataljonsvak. Dit moest worden bereikt door infiltraties in de UNIFIL-zone te voorkomen van zowel Israëlische troepen als de PLO. Alle hulpmiddelen die het bataljon bezat, werden daarbij ingezet.
Beeld: NIMH, collectie Fotoafdrukken Koninklijke Landmacht
Nederlandse militairen van Dutchbatt worstelen met looplatten op de appelplaats op Al Yatun.
De grootste en lastigste
Het gebied waar Dutchbatt verantwoordelijk voor was, was het grootste en lastigste te controleren bataljonsvak van UNIFIL. Behalve een smalle vruchtbare strook langs de kust werd de rest van het heuvelachtige gebied door diepe drooggevallen rivierbeddingen doorsneden. Alle dorpen, wegen, het elektriciteitsnet en de watervoorzieningen in het gebied hadden oorlogsschade opgelopen. In het noorden lagen de Palestijnse steunpunten en in het zuiden de christelijke enclaves, terwijl daartussen een stuk niemandsland lag. Elk van de vier Nederlandse compagnieën was voor een deel van de Dutchbatt-zone verantwoordelijk.
Spreiding
De compagnieën van Dutchbatt moesten door de grote omvang en slechte toegankelijkheid van het bataljonsvak zelfstandig en verspreid optreden. Deze spreiding maakte de posten kwetsbaar, maar verhoogde tegelijk de efficiëntie van het operationele optreden in het hele vak. Eerst werkte Dutchbatt veel met patrouilles te voet om het gebied tussen de posten te bestrijken. Later bemanden zij ’s nachts voortaan luister- of waarnemingsposten. Overdag werden zogenoemde sociale patrouilles gelopen om het contact met de bevolking te versterken.
Beeld: NIMH, collectie Fotoafdrukken Koninklijke Landmacht
Een Nederlandse militair schiet met een MAG-machinegeweer. Zijn helper ligt naast hem.
Machteloosheid
UNIFIL was lang niet altijd in staat haar taakgoed uit te voeren. De machteloosheid van de vredeshandhavers was vooral pijnlijk vanaf juni 1982, na de Israëlische inval in Libanon. UNIFIL mocht in geen geval geweld gebruiken, behalve uit zelfverdediging. De Israëlische troepen trokken zich weinig van de VN-aanwezigheid aan. In juli 1982 gaf de UNIFIL-commandant alle bataljons opdracht een zelfstandige compagnie gereed te houden voor een nieuwe taakgroep, die mogelijk geroepen zou worden buiten het verantwoordelijkheidsgebied van UNIFIL taken op zich te nemen.
Niet uit de verf
De Nederlandse compagnie kon alleen na toestemming van de Nederlandse regering worden ingezet. Geen van de bedoelde taken kwam uiteindelijk uit de verf. De Cedar-compagnie oefende nog elke maand, maar de Landmachtstaf beschouwde haar inzet vanaf oktober 1982 niet meer als noodzakelijk.
