Tittmoning

De middeleeuwse burcht in het Beierse stadje Tittmoning krijgt in 1942 de functie van Interniertenlager als subkamp van het Oflag VII-c. Begin juni 1944 opent zij haar eeuwenoude poort voor driehonderd, voornamelijk oudere, Nederlandse hoofdofficieren. Zij zijn afkomstig uit het overvolle Oflag 67 in Neubrandenburg.

Van burcht naar kamp

Tittmoning ligt niet zo ver van de Zwitserse grens, maar de Duitsers beschouwen de oudere en niet al te vitale officieren niet als vluchtgevaarlijk. De burcht bestaat uit een reeks aan elkaar geschakelde hoge gebouwen met een kleine binnenplaats. Elk gebouw draagt een naam die verwijst naar de oorspronkelijke functie, zoals Getreidekasten (opslag van graan), Kavalierstock (ridderzaal) en Küchenstock (keukengebouw). Aan de buitenzijde van de gebouwen, gestut door imposante steunberen, bevinden zich nagenoeg geen ramen. Slechts aan één zijde van de burcht was er een smal terras, afgezet met prikkeldraad, waar de gevangenen kunnen luchten.

Bijzondere officieren

In de tijd dat de Nederlanders er verblijven, zijn zij de enigen. In januari 1945 wordt het contingent versterkt met twee bijzondere officieren: de kapiteins Van den Heuvel en Van den Wall Bake. Zij zijn in Neubrandenburg het brein  achter de vele ontsnappingspogingen. Door hen in Tittmoning bij de ‘oudjes’ te zetten, hoopt de kampleiding de vluchtorganisatie in Oflag 67 te neutraliseren. Van den Wall Bake schrijft er begin 1945 over aan zijn echtgenote: “Ze wilden me daar kwijt, allà, ik beschouw het als een onderscheiding, en ‘t zal waarachtig wel gaan!”

Van kamp naar museum

De burcht heeft tegenwoordig de functie van Heimatmuseum. Een klein bordje bij de ingang herinnert aan het voormalige gebruik als krijgsgevangenkamp.